จากบทเรียนเรื่องจัดการความกลัว
ผู้เรีย...

จากบทเรียนเรื่องจัดการความกลัว
ผู้เรียนคนหนึ่งในวัยสามสิบห้า กลัวการถูกทอดทิ้ง
ในตอนโต เธอจำได้ว่า ตอนที่เธอมีแฟน และกลัวจะถูกแฟนทิ้ง
เธอจึงเลิกกับแฟนก่อน

มาพบกันในภายหลัง ก็ยังรู้สึกเสียดาย
ที่ตอนนั้น ด่วนตัดสินใจเพราะความกลัว

เธอจำประสบการณ์ในวัยเด็กได้ว่า
ครั้งหนึ่ง แม่ให้เธอนั่งรับประทานอาหารคนเดียว
ขณะที่แม่ไปซื้อของในตลาด
เธอรู้สึกกลัวมาก
เวลาที่เธอกลัว เธอจะนิ่ง ทำอะไรไม่ถูก

เมื่อเธอมีทักษะการอยู่กับอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองได้มากขึ้น
และในบรรยากาศที่ปลอดภัยในห้องเรียน
เธอเปิดโอกาสให้ตัวเองได้เผชิญหน้ากับความกลัวนี้
เธอค่อยๆ ปะติดปะต่อภาพ โดยไม่รีบหนีแบบที่ทำเป็นประจำ
แล้วเธอก็พบว่า
ความจริงแล้ว แม่ไม่ได้ทิ้งเธออยู่คนเดียวนาน
เพียงไปซื้อของ สักพักก็กลับ
แต่ในความทรงจำของเธอก่อนหน้านั้น
มันเป็นประสบการณ์สั้นๆ ที่ฝังใจเธอ
ตอนนี้ ความกลัวนี้ ดูเหมือนจะไม่น่ากลัวอย่างที่เคย

คนส่วนใหญ่เข้าใจว่า ความทรงจำของมนุษย์จะบันทึกเหมือนกล้องวิดีโอ
คือ เหตุการณ์เกิดอะไรขึ้น ก็บันทึกไปตามนั้น
และเมื่อดึงกลับมา ก็ดึงมาเหมือนเราเปิดเทปที่บันทึกภาพไว้
ความจริงแล้ว ความทรงจำของเรามีความไม่น่าเชื่อถือ
ในหลายแง่
หนึ่งในนั้น คือ เราจะจดจำเหตุการณ์ในส่วนที่มีความเข้ม
ทางอารมณ์สูง
อะไรที่เรามีอารมณ์ความรู้สึกมากๆ
ไม่ว่าจะตื่นเต้น ดีใจ กลัวสุดขีด โกรธจนตัวสั่น
อายมาก
เหตุการณ์ส่วนนี้จะถูกบันทึกไว้ลึกเป็นพิเศษ
ทำให้ความทรงจำของเราอาจบิดเบี้ยวไปจากความจริง

เมื่อผู้เรียนท่านนี้ได้กลับมาเผชิญหน้ากับความกลัวของตัวเอง
เธอได้ปะติดปะต่อภาพ และทำให้เธอเข้าใจและจัดการความกลัวของเธอได้ดีขึ้น
เป็นการเรียนรู้โลกภายใน
ที่ปกติเราจะไม่มีโอกาสได้เรียน

ถามว่า แล้วเธอจะหายกลัวไหม
พื้นอารมณ์ของเธอ เป็นคนขี้กังวล ขี้กลัว
ธรรมชาตินี้จะไม่หายไป
(แม้ว่าเธออาจลดความกังวลได้ ไม่มากก็น้อย)
แต่สิ่งสำคัญ คือ แม้เธอจะรู้สึกกลัว
เธอจะไม่ยอมปล่อยให้ความกลัวมากำหนดชีวิตของเธอเหมือนเดิมอีกต่อไป

---